सुधन सुवेदी
१४ वर्षको वनबास भोगे
रावण मारे अन्तिममा रामले
हनुमानले रामसीता छातीमा टाँगे
बगेको खोलो थियो
प्यासी किनारामा थिए
पालैपिलो सबैले प्यास मेटाए
जसै पिउन पानी हात डुबाइयो
खोला एकाएक धमिलियो
Category: day as it comes (page 4 of 9)
The image of a woman with a child on her back collecting dead leaves is a beautiful representation of the changing seasons. Spring is in full swing, and the old is being replaced with the new. The child on her back watches as she bends down to collect the leaves, and the mother’s actions seem to fascinate and intrigue the child. Perhaps she is too young to understand the concept of change, but the mother’s actions are a clear indication of the cycle of life.
As the mother collects the leaves, she tries to console the child. Her words are reassuring and comforting, and her narration is one that is shared by mothers everywhere. It is a universal experience, and it reminds us of the power of maternal love.
This scene also highlights the issue of pollution, which is at its peak during the cold days. However, the child is far removed from these harsh realities and is instead enjoying the warmth and safety of his mother’s embrace.
In the urban areas, mothers in bungalows talk to their beloved children in the same way, trying to reassure and comfort them in a world that can often seem chaotic and unpredictable. Despite the challenges we face, the love between a mother and her child is a constant source of strength and hope, reminding us of the beauty and resilience of the human spirit.
‘होली’ होइन ‘फागु’ । आफ्नो संस्कृति जोगाउनुपर्छ, के भन्ने कुरा पनि सिकाउनुपर्छ। बुज्रुग जमातले शब्दमा आफ्नो पराई देखी राख्दा होलीको फेरिएको स्वरूप देखेन । यो फेराई गहन छ, अनि स्वागतयोग्य पनि । सानामा होलीको एक हप्ता अगाडिदेखि नै बाटामा हिँड्ने सबै – चिन्ने नचिन्नेलाई लोला हानेर फोहर पानी छ्यापेर मनाउँदै आएको यो चाड अहिले चिनेका साथीहरू आफन्तहरू माझ मनाउने, रमाइलो गर्ने रुपमा विकसित भएको छ। युवाजमातले यसलाई रङ्ग उत्सव अनि नाँच्ने गाउने पर्वका रूपमा देख्नु सुखद छ । फागु पूर्णिमालाई नै भनेर २/३ दिन अघि स्कूल कलेज बन्द गर्नुपर्ने स्थिति आज छैन।
समाजका अवयवहरु विविध हुन्छन् । समाज चल्ने विचारले पनि हो। वृद्ध, असहायलाई कसरी बुझेको छ त्यसले पनि समाजको चित्र देखाउँछ। अनि समाजले सकारात्मक परिवर्तनलाई हेर्ने कुरा, ग्रहण गर्ने कुरा, एक पछि अर्को नकरात्मक कुरा गर्दै जाने, भएको राम्रालाई बुझ्न नखोज्ने/ बुझाउन नखोज्ने कुरा अझ घातक छ ।
शब्द परिवर्तन, नाम फेरिने अनि गुह्य कुरो एकै हुने अवस्था नचिरिएको पनि धेरै नै भयो। नेपॉल राजकीय प्रज्ञा प्रतिष्ठानबाट नेपाल प्रज्ञाप्रतिष्ठान भयो । हलको नियमित मर्मत संभार भइरहेको होला पनि। तर पञ्चायतकालीन अवस्थामा थोरै मानिस सोचेर बनाइएको यही हल आजको दिनसम्म पनि सुस्ताउन नपाउने, अर्को यस्तै किसिमको हल नबन्ने, बनेको पनि जुन प्रयोजनका लागि हो, त्यसका लागि नभएर शक्तिपूज्न प्रयोग हुने हो भने हामीले बुझेको परिवर्तन नाममा नै सिमित रह्यो भन्दा गलत नहोला ।
नाम, पहिचान ठूलो हो। नामले तेतीबेला सही माने पाउला जब नामसंगै काम पनि जोडियोस्। नाम है पछि कुदेर कस्मेटिक परिवर्तनमा रमाउँदा नै चाहिएको विकास अनि परिवर्तन किस्सा नहोस्।
Here in Kathmandu every pebble lying on roadside has story to tell. One seeing up might say this is uglier part of Kathmandu-wires going to every nook and corners, not leaving any space untouched. But have you thought for a second that they too have some stories to say.
WIREMANDU that’s what we are. And there is no pain in saying so as they too reflect marvel piece of art. Woman with hair untied, blown by wind. A fierce monster watching us from above. It can relate anything under the sun and the moon.
And they don’t leave you while you stroll around from Thamel to Ason or anywhere you name it. In the meantime lets enjoy wires till they are gone(And what we do if we don’t see them).
Imagine a situation when you dive to a pool and see the message ‘No lifeguard on duty’ while drowning.
This is totally nerve wrenching right?
And again see below image.
This gives some relief. There is someone who is taking care of you without your notice. 2 conflicting situation. That distant someone who is engrossed taking your care might be in sleeping mode.
Bottom line-before diving into a pool see signage if you think what happens to you after diving is somebody else business.
Happy jumping folks!
Divided into two poles, we delve to see where people are located, which poles? Intestingly we swing in between most of the time. Harsh comments seem to take business. Popular are those who comment; take their venom out and be relieved. But who read those bullshits now will take discussions to another level where no arguing parties seem to win. So why to break someone at distance when things can be done more in happier mood, not making anyother reading sad. Keep it simple dudes!
सास मेरो
— Setopati (@setopati) May 26, 2021
भेन्टिलेटरबाट प्रकट दाताले दाँत कोट्याए
अनि सास बनाउने हावा मेरो
सिलिन्डरबाट सर्लक्क अर्का महामानवले सुसले
हे फिस्टा तिमीहरु धेरै नकुर्ल
यो घर, कोठा, कार्पेट परको दराज
दराजमाथिको स्यानिटाइजर अनि अक्सिमिटर https://t.co/khH9yU4qda by @tweetsudhan
January 1 did not work. Also failed Baisakh 1(Nepali new year which lies in mid of April). So getting serious on April 1 which till far distance is the date of keeping yourself away from seriousness.
See faces of politicians. While saying so I keep gps in my own country. They are damn serious. Speech is stormy. They hardly crack a joke. Eventually they make joke of us who vote them and they clown themselves.
Focus on the day is to be out of focus. Join sky and surface. Be water; to be precise air. But keep vigil on things around. Not to let it go easily. Not to be fooled and be sorry. Awake. Rock. Leap.
Happy April 1
१० वर्षपछि सम्झदै नियात्रा लेख्नु नि ठूलै काम हो । फेरि कति ठूलो सोध्नुहोला, उतर छैन । यो अलि पाटेअल्छिको काम भो । हिँडिराख्दा कहिले घर पुग्नु अनि लेखेर छपाई पो हाल्नुपर्छ भन्ने तातो लागेको थियो । त्यो तातो दुईपटकको ज्वरोले सेलायो । पहिलो चाँहि थकाइले अनि दोस्रो जुकाको टोकाइले । अँ लेखिएन । आज लेख्न बस्दै, प्याज जस्तै घटनाहरु छोडाउँदैं ।
साउन २०६८ गते हिसाब गर्नपर्छ, जनैपूर्णेमा उतै मेमे मै पुग्नेगरि यात्रा सुरु भो काठमाण्डौंबाट । ट्रेकिङ्ग गर्नपर्ने भनेर सुनाइएको थियो अलिक प्रो टाइप कै हो भन्ने कुरा गएर आएपछि मात्रै थाहा भो । अनि यो यात्राको लागि किन छनौटमा परियो पनि थाहा भो । मर्न नसकेका असतिहरु भन्न भएन धन्यवाद यो जुराइका लागि ।
यात्राको अघिल्लो रात अबेरसम्म जागा भइएछ बाटाभरि ठूलो सकस भो आँखा खोली राख्न । अब एकैपटक बेसिशहर पुगम् । बाटाका कुरा एडिट भो । बेसिशहरमा पुगेर त्यहाँबाट उद्योग वाणिज्य संघका साथीहरु थपिनु भो । च्वाइस नेपालको किरणजी, लोकल एक्सपर्ट ओलियाजी, त्यतिबेला नागरिकमा काम गर्ने विनिता काठमाण्डौंबाटै सँगै थियौं । संयोजक साथीको नाम बिर्से उनी थिए क्रान्तिकारी ।
बेसिशहरबाट हामी उकालियौं । जिपमा । तेही चल्ने, चलाउने भाई अल्लारे नै थिए । बाटो हेर्दा पाण्डवले जिउँदै स्वर्ग हानिएकै बाटो जस्तो । भगवान धेरैपटक सम्झायो, परिवार झलझली भो, भाई कुल । राम नाम जप्दै सहीसलामत पुग्ने कामना गर्दै, नडराएको देखाउँदै भ्रमका खेति गरिराख्दा उसको फोन आयो । अब भन्नुस त्यो भाईको एक हातमा स्टेरिङ्ग अर्कोले मोबिल कानमा टाँस्यो अनि मस्त गफ्फियो । अघिसम्म फोकसमा भएको चालक भाईबाट उसका बेतुकका गफमा स्वाट्टै फोकस स्विच भो ।
गफ टुङ्गियो अनि यो उडान पनि । गुडेको फिल भएन । अब दुखका दिन गए भनेर लामो सास लिएको । पाइलै पिच्छेका एडभेन्चरले चाहेर नि भुल्न नसकिने यात्रा भो । सायद यस्तैलाई लाइफ टाइम एक्सपेरिएन्स भन्दा हुन् ।
विनिताले नागरिकमा छापिएको यात्रा स्मरण म कुल भनेको याद छ । असलमा कुल तेही संयोजक थिए । झम्के पानीले हिडाँइ कम रोमान्चक बनाएन । हेर्नुस न खानेकुराहरु भाटभटेनीबाट नै ल्याको पानी पारेछन् बोक्ने साथीहरुले ओस्सियो । र बिस्कुट, भुजिया मात्र ओस्सिएन लगेका राती सुत्नुपर्ने ब्याग र टेन्टहरु पनि ल्याफ ल्याफी भएछन् ।
यो सिक्वेन्सलाई अलि पछि फेरि जोडौंला । पहिलो रात बास बसेपछि ठाडो हिँड्न पर्ने । माथि लेक अनि चिसो हुने कुरो छर्लङ्गिएपछि लगेका लुगाले नपुग्ला भन्ने भो । अनि ज्याकेट किन्न यात्राको अन्तिम बजारमा गइयो । पसल्नी आमाले यात्राका बारेमा चासो लिएपछि मेमे पोखरी हानिएको भन्दा यस्तो ज्यान लिएर पुगिएला मेमे भनिन् । अनि टेस पर्यो नआउनुपर्ने यात्रामा आइएछ कि भनेर ।
(फोटो बिनिता दाहाल )
(दोस्रो भाग कमिंग सुन है)
